ԳՈՀԱՐԸ — ՆԵՆՍԻ ԳՐԻԳՈՐԵԱՆ
Իմ ընկերոջս հօրաքոյրը՝ Գոհարը, զիս հրաւիրեց Զատկուան ճաշի։ Գոհարը Նիու Ճըրզի կը բնակի, Երուսաղէմ ծնած է եւ՝ Պուրճ Համուտ ապրած։ Ամուսինս եւ մեր երկու զաւակները ճամբորդած էին, իսկ ես մինակ պիտի ըլլայի Զատիկին. ուստի Հրաւէրը ընդունեցի։
Զատկուան առտուն կայարանը գացի եւ երբ հանրակառքի տոմսակը կը գնէի, մէկը հեռաձայնս գողցաւ։ Հանրակառք մտայ առանց հեռաձայնիս։ Գոհարին հասցէն ունէի, բայց հեռաձայնէս զատ ուրիշ քարտէզ չունէի եւ անոր քաղաքը չէի գիտեր։
Երբ կայարանը հասայ, օդը շատ տաք էր եւ չէի գիտեր, թէ ո՛ր ուղղութեամբ պիտի երթայի։ Ընտանիք մը, որ ինքնաշարժին մը մէջ էր, կեցաւ՝ տեսնելու համար թէ օգնութեան պէտք ունէի՞, թէ ոչ։ Գոհարին հասցէն իրենց տուի եւ զիս անոր տունը հասցուցին։
Գոհարը, ամուսինը, իրենց աղջիկները եւ թոռնիկները զիս բարով ողջունեցին։ Հիւրասենեակը նստեցանք եւ անոնք Պէրութի պատմութիւնը սկսան պատմել ինծի։
Ընթրիքի ժամանակն էր։ Սեղանին վրայ կերակուրներ կային։ Երբ առաջին պատառը առի, զարմացայ թէ որքան անհամ էր։ Ինչպէ՞ս կարելի էր, որ հայ կին մը ասքան գէշ խոհարար ըլլար։
22 Յուլիս 2021